Κατά τη διάρκεια της αποθήκευσης, τα αποθέματα σιτηρών και τα προϊόντα από την επεξεργασία τους δέχονται επιθέσεις από διάφορους τύπους εχθρών – έντομα / ζωύφια, σιτοφάγοι, σκώροι /, τρωκτικά και πτηνά. Μόλις εγκατασταθούν στις αποθήκες, χρησιμοποιούν τα αποθηκευμένα προϊόντα για τροφή και μπορούν να προκαλέσουν μεγάλες απώλειες.
Εκτός από τις άμεσες απώλειες, τα παράσιτα αποθήκευσης προκαλούν μια σειρά έμμεσων ζημιών – προκαλούν αυτοθέρμανση και μούχλα στα σιτηρά, με αποτέλεσμα να συσσωρεύονται πολλές επιβλαβείς μυκοτοξίνες.
Από τους κοριούς, οι κοριοί του σιταριού και του ρυζιού είναι οικονομικά επικίνδυνοι και κοσμοπολίτικοι. Επιβλαβείς προνύμφες του σίτου. Τρέφονται μέσα στη θηλή και ροκανίζουν το εσωτερικό της. Έχουν προτίμηση στο σιτάρι, το μαλακό, τη σίκαλη και το κριθάρι. Ο ρυζόγαλος έχει τη μεγαλύτερη πυκνότητα σε σχέση με τους άλλους εχθρούς αποθήκευσης και γι’ αυτό είναι ο πιο επικίνδυνος εχθρός αποθήκευσης στη χώρα μας. Προτιμά επίσης τις μαλακές ποικιλίες σιταριού, αλλά αναπτύσσεται καλά και σε άλλα δημητριακά. Σε αντίθεση με το σιταρόδεντρο, 2 προνύμφες μπορούν να αναπτυχθούν σε έναν κόκκο. Είναι πιο θερμόφιλο είδος και είναι πιο ευαίσθητο στις επιπτώσεις των χαμηλών θερμοκρασιών, οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν με επιτυχία στην καταπολέμησή του.
Οι προνύμφες του σκουληκόκκινου σκαθαριού του αλευριού ζουν ελεύθερα μεταξύ των κόκκων. Σε χαμηλότερη υγρασία τρέφονται με το έμβρυο, ενώ σε υψηλότερη υγρασία ροκανίζει και το ενδοσπέρμιο. Σε μεγάλους αριθμούς, εκτός από την άμεση απώλεια βάρους, το σιτάρι αποκτά μια δυσάρεστη οσμή κοριού.
Οι κάμπιες του σκώρου στους αποξηραμένους καρπούς αναπτύσσονται στην επιφάνεια του στρώματος των σιτηρών και μπλέκουν την κορυφή των σωρών με αράχνες και περιττώματα. Τρέφονται με το φύτρο της θηλής, αλλά ροκανίζουν και το ενδοσπέρμιο. Σε υψηλές πυκνότητες, σέρνονται σε όλη την αποθήκη για να αναζητήσουν καταφύγιο και κουκούλια για να περάσουν το χειμώνα.
Πώς πρέπει να γίνεται η καταπολέμηση των εχθρών της αποθήκης;
-Μια σημαντική προϋπόθεση είναι να μην αναμειγνύεται η παλιά με τη νέα συγκομιδή,
-Τα σιτηρά πρέπει να καθαρίζονται από ακαθαρσίες και σπασμένους κόκκους πριν από την αποθήκευση και πρέπει να είναι στεγνά,
-Το φθινόπωρο και το χειμώνα τα σιτηρά πρέπει να ψύχονται στους 10-12οC,
Εάν τα σιτηρά προσβληθούν από παράσιτα αποθήκευσης, μπορούν να χρησιμοποιηθούν τα ακόλουθα σκευάσματα: magtoxin, fostoxin, delight gastoxin, ως εξής: Για την απολύμανση των σιτηρών χύμα στις αποθήκες εφαρμόζονται 10 δισκία ανά τόνο σε έκθεση 3 ημερών και θερμοκρασία σιτηρών άνω των 20οС- σε θερμοκρασία σιτηρών 15 – 20οС – 5 ημέρες- σε θερμοκρασία σιτηρών 10 – 15οС- 8 ημέρες.
Το Magtoxin / pellets ή dragees / εφαρμόζεται σε 30 pellets 1 τόνο σιτηρών.
Το Fostoxin / δισκία / για την επεξεργασία των σιτηρών χύμα – 10 δισκία ανά 1 τόνο σε έκθεση 3 ημερών, εάν η θερμοκρασία των σιτηρών είναι πάνω από 20οC, 5 ημέρες – 15 – 20οC και 7 ημέρες σε θερμοκρασία 10 – 15οC. Το σιτάρι καλύπτεται με μουσαμά ή πολυαιθυλένιο για να εμποδίζεται η διαφυγή του αερίου (υδροφωσφόρου), το οποίο απελευθερώνεται από τα δισκία και έχει φονική επίδραση στους εχθρούς. Μετά τον καθορισμένο χρόνο έκθεσης, ο σωρός ξετυλίγεται και αερίζεται. Αυτό γίνεται από ειδικά εκπαιδευμένους επαγγελματίες.
Μικρές ποσότητες σιτηρών αντιμετωπίζονται με το να ρίχνονται σε πλαστικές σακούλες ή βαρέλια και στη συνέχεια να θάβονται 1-2 δισκία τυλιγμένα σε χαρτί, ώστε να μην μολύνουν τα σιτηρά. Η σακούλα δένεται σφιχτά για 1 εβδομάδα. Στη συνέχεια αφαιρούνται τα σακουλάκια με τα υπολείμματα του σκευάσματος. Το απολυμασμένο σιτάρι μπορεί να χρησιμοποιηθεί μετά από 48 ώρες αερισμού.